دوست و هموطن عزیزم ، این حقیر را مورد لطف قرار داده و نوشته ای بسیار زیبا برای من ارسال کرده. از نثر این نوشته بسیار لذت بردم، خواستم شما هم بخونید :

برای امین
روزگار قریبی است.این روزگار ما
شرایط را برایت بگونه ای تنگ می کنند, فردایت را آنچنان مبهم میابی و کم امید که چشم می بندی بر تمام دلبستگی هایت . تمام تعلقاتت, تعلقات یک عمرت را می نهی و به جستجوی جهان با فرداتری می روی. به جستجوی آینده می روی آینده ای که با تلاش خودت بتوانی بسازیش.

دل از دلبستگی کندن و رفتن, گذاشتن کوله باری خاطره, بچگیت, سرزمینت …. و رفتن کار بزرگی است.
می دانم گاهی غم بزرگی بر دل پاکت سنگینی می کند. اما راه تو چیز دیگری است.

وقتی می شنوم که می گویی فشار کاری زیادی داری غروری وجودم را می گیرد ، از آن غرورها که سالهاست کمتر داشته ام. غرور نه به خاطر اینکه دوستت بودم. نه, که تو چه با سختی توانستی غلبه کنی به دلتنگی هایت که باورم نمی شد این دوست احساساتیم بتواند تا به اینجا بکشد تا جایی که روزی وقت غذا خوردن هم نداشته باشد و اینکه تو یک ایرانی تازه به انجا رفته ای به اینکه تو نماینده ی نسل منی و اینکه از روی دلتنگی هایت فکر نمی کردم که کم نیاوری. اما خوب غلبه کردی.

می خواهم چند چیز را بدانی :

بدان که اگر دلتنگی های بزرگت را تحمل می کنی به سوی هدفی بزرگ تر گام بر می داری. می دانم اینها را بهتر از من می دانی و شاید یادآوری می کنم تو را. دلت را آرام کن و به هدف و فردا بیندیش ایمان دارم امین فرد بزرگی است هم در فردا و هم امروز.
و بدان که میدانم در نیم روز روشن اسفند وقتی بنفشه ها را از سایه های سرد با خاک و ریشه _میهن سیارشان_ در جعبه های کوچک چوبی ،در گوشه ی خیابان می آورند. جوی هزلر زمزمه در تومی جوشد که ای کاش ای کاش … آدمی وطنش را مثل بنفشه در جعبه های خاک ، می توانست ببرد به هر کجا می خواست.

و بدان که از تو حقیقت بزرگی یاد گرفتم ، یادم دادی که:
آدم‌ها خیال می‌کنند دوام نمی‌آورند، جان سالم به در نمی‌برند، نه این بار، نه از این یکی. اما دوام می‌آوریم، همه، هر بار. دوام آوردن کار سختی نیست. فقط باید یاد بگیری که از دلخوشی‌ها و سرخوشی‌های کوچکت، آب‌نبات‌های ترش و شیرین بسازی و تمام روز مزه‌مزه‌شان کنی. باید یاد بگیری با سنگ‌فرش پیاده‌روی ولی‌عصر بازی کنی. باید یاد بگیری برای بچه‌های توی خیابان شکلک در بیاوری. باید یاد بگیری دوستانت رو بخندونی ، باید بلد باشی ریتم قدم‌ زدنت را با آهنگی که می‌شنوی یکی کنی. باید یاد بگیری آواز بخوانی، آوازهای کوچولوی چرند خودت: فیل اومد آب بخوره/ افتاد و یک بز خفه شد/ ولوله شد/ همهمه شد/ زنجیر بزها پاره شد/ یه بزه افتاد تو آتیش/ صاحب بز بیچاره شد… باید یاد بگیری آواز بخوانی، توی قلبت، نرم، سبک، تمام روز، تمام شب. باید یاد بگیری هفده ساعت روزه بگیری و هوس حلیم نکنی ، باید یاد بگیری موقع تماشای فوتبال داد بزنی، جوری که انگار این مهم‌ترین اتفاق هستی است. باید یاد بگیری چطور دوغ درست کنی و از خوردنش مست بشی، باید قرمز گوجه‌فرنگی و سبز فلفل دلمه‌ای و زرد لیمو را دوست داشته باشی. باید یاد بگیری بوی جوزهندی را از زنجبیل تشخیص بدهی، بوی گشنیز را از جعفری. باید یاد بگیری دست‌هایت را ببری بالا، چشم‌هایت را ببندی و برقصی، یک نفس، بی‌وقفه… باید فقط یادت باشه هر کجا هستی و باشی آسمان مال تو هست دوام آوردن کار سختی نیست.

و دیگر اینکه هر لحظه تنها آرزوی که برایت دارم آرزوی سلامتی توست که این بزرگترین چیز با ارزشی است که داری.
دست آخر حالا که می آیی بر آنم تا دیدنی هایش ماندنی کنم در ذهنت بیش از آنکه خاک شوند و خاک شوم. چون معتقدم زندگی یک لحظه است و همین یک لحظه، مملو از خاطره ‌هاست…