در قرن ۱۲ میلادی مقامات کلیسای اصلی فرانسه طی یکی از آن دوره های مکرری که تصور می شد راهبان خیلی چاق شده اند، به آنها دستور می دهند تا روزهای معینی در سال از خوردن گوشت خودداری کنند. راهبان نیز به طور زیرکانه یی قورباغه را از دسته ماهی ها که خود گوشت محسوب نمی شدند به حساب آوردند.

رعیت گرسنه اما دیندار فرانسه نیز به تبعیت از آنها پرداخت و به این شکل این غذای لذیذ ملی پا به عرصه وجود نهاد. طی دهه نخست قرن هفدهم و در «کوئیزین» دایره المعارف عظیم الکساندر دوما (که پس از مرگ وی در سال ۱۸۷۳ منتشر شد) در برابر واژه سایمون چنین آمده است؛ «او با پروار کردن قورباغه هایی که از زمین هایش برای او فرستاده می شد و فروش آنها به بهترین رستوران های پاریس که ارائه این خوراک در آنها مد بود، ثروت قابل توجهی به دست آورد.» از اوایل قرن گذشته و در سال ۱۹۰۸ که سرآشپز مشهور آگوست اسکوفیر غذایی که آن را «ران حوری سپیده دم» می نامید برای اولین بار در مهمانی شامی در هتل ساووی لندن به افتخار شاهزاده ولز سرو کرد؛ پای قورباغه هرچند به طور محدود، در بریتانیا نیز از غذاهای لذیذ به شمار می آمد. با سوپی که اسکوفیر ران های آن را به همراه ادویه معطر، به آرامی پخته و در سس ژله یی از فلفل قرمز خوابانده و سپس با برگ های ترخون تزیین کرده و روی آن عصاره قورباغه های امریکایی ریخته بود، ران حوری تبدیل به شگفت انگیزترین غذای طبخ شده فصل شد.

رولاند بوئف رئیس ۷۰ساله انجمن طعم و مزه قورباغه را چنین بیان می کند؛ فرانسوی ها هرساله چهار هزار تن ران قورباغه می خورند اما این مقدار با آنچه در آسیا، امریکای جنوبی و امریکا مصرف می شود، اصلاً قابل مقایسه نیست و این امری است که جمعیت قورباغه ها را در جهان به سوی انقراض می کشاند. در نمایشگاهی که همه ساله حدود ۲۰ هزار طعم شناس و طرفداران خوراک ران قورباغه طی دو روز در این نمایشگاه شرکت می کنند، حدود هفت تن ران قورباغه طبخ و خورده می شود.